Türkiye’de özellikle son yıllarda kim gücü ele geçirirse, hemen her şeyi ele geçirmeye çalışıyor. 31 Mart Yerel Seçimlerinden sonra bunu çok daha iyi anladık. A partisi de aynı B partisi de aynı C partisi de aynıymış...
Yıllardır AK Parti hükümetine tek adam rejimi diyenler, Türkiye Büyük Millet Meclisi’ndeki hükümet milletvekillerine sadece el kaldırmak için geliyorlar diyenler bugün aynı noktaya geldi…
Seçimlerden sonra özellikle CHP’li belediyelerin Meclis toplantılarının tamamını takip ediyorum. Mersin Büyükşehir Belediyesinin Meclis toplantılarını ise kaçırmıyorum. Bir önceki dönemde kavgaların, tartışmaların olduğu, kıran kırana geçen toplantılar olurdu. Gazeteciler başından, sonuna kadar kesintisiz izlerdi. Bir Meclisten onlarca haber çıkardı. Bazen bir gündem maddesi geçerken o kadar eşit sayıda evet ve hayır diyenler olurdu ki 3 kere, 5 kere, 7 kere oylar yeniden sayılırdı…
31 Mart Yerel Seçimleri oldu, sonuçta CHP yıllar sonra ilk kez Türkiye’de birinci parti oldu ve birçok büyükşehir belediyesi ile ilçe belediyesini kazandı. O andan sonra her şey bir anda tersine döndü. Hükümeti yıllarca eleştirdikleri birçok konuyu kendileri yapmaya başladı. Meclis toplantıları o kadar sessiz, o kadar sade geçiyor ki başkanlar teklifi kabul edenler, etmeyenler diyor ve direk kabul edilmiştir diyor. Meclis çoğunluğu kendilerinde olduğu için başkanlar kabul edileceğinden o kadar eminler ki birçok kez kaç kişi evet veya hayır dediğine bile bakmıyorlar…
Diyeceğim şu… Maalesef Türkiye’de siyasetçiler kimi eleştirirse aynısını yapıyorlar. O yüzden hep derim birini eleştirmeden önce aynaya bir bakın diye…