Son birkaç gündür Akdeniz’den Ege’ye seyahat halindeyim.

Yola çıktık ve ilk etapta Mersin’de yıllardır yapımı yılan hikayesine dönen Çeşmeli Otobanı’nın Taşucu’na uzatılmamasının eziyetini çektik!...

Sonrasında yine Mersin’de yıllardır yapımı yılan hikayesine dönen Akdeniz Sahil Yolu’nun azabını yaşadık ve Alanya’ya ulaştık…

Gördük ki çarpık yapılaşma olmadan da sahilde yaşam mümkünmüş!

Çin Seddi gibi konutlar dikmeden de yaşam alanları oluşturulabiliyormuş…

Karayolu ile Fethiye’ye geldik ve gördük ki keşmekeş, kaos olmadan sahilde yaşam mümkünmüş!

Yapılaşma yine sahili katletmeden yapılırken, yol ve güzergah düzenlemeleri de çileden çıkarmayacak akılcı yöntemlerle çözülebiliyormuş!

Muğla’da Gökova’ya kadar geldik ve Akyaka’da sessizliği, düzeni, temizliği gördük.

Vay be dedik böyle de olabiliyormuş!

Tüm bu gördüklerimiz sonrasında Mersin gözümüze adeta Hindistan gibi keşmekeş olarak gözüktü!...

Elden ne gelir!

Sorumlu da biziz, suçlu da!...

Evet Mersin idarecileri, siyasileri, yöneticileri tabi ki bugünlere gelmede pay sahibidir ancak Mersinli de meshuldur!

Bugün koca bir köyü andıran Mersin’in özellikle de sahil, kıyı kesiminin başta yapılaşma olmak üzere tüm sorunları ancak halkın da istemesi ile çözüme kavuşabilir!

Önce biz isteyeceğiz!

Önce biz mücadele edeceğiz!

Kurtarıcı beklemek en büyük hatadır!...

Mersin’i çok seviyorum.

Ve buraları gördükçe daha çok içim acıyor!

Mersin’in buralardan eksiği, Mersinli’nin şehrine sahip çıkma isteğidir!

Zira doğamız, tarihimiz, denizimiz, koyumuz, kumsalımız ile cennetten bir köşe olan Mersin’i cehenneme çeviren biziz!

Biz ders alıp, hatamızı anlayıp yanlıştan dönmeliyiz!

Aksi takdirde yatın gelecekte Akdeniz’de de yaşanmayacak yerler listesinde başı çekeceğiz!

Aksi takdirde Mersin’den geriye anılardaki küçük sahil kasabası hayali kalacak!...

Ve bizler gelecek nesillere bu yaşanmaz şehri bıraktığımız için vebal altında olacağız!